بسیاری از اثار باستانی ایران در دوران سلطنت سلسه قاجار توسط دول استعمارگری فرانسه و انگلیس از ایران خارج شد .تا ودیعه ای باشند اجباری به رسم یادگار از برایشان تا ابد.
ما ایرانی هستیم .از تبار کورایشک ، کوروم ، کیدینو ،کوروش و کمبوجیه .از نژاد نامدارانی چو سهراب ،ارش ، گودرز و اسفندیار .طلایه دار تمدنی تاریخی و وارثان خاکی پاک و همچنین مسئولانی بی تفاوت در قبال انچه به ما امانت داده شد تا به نسل های بعد بسپاریم بلکه که از یادها نرویم اما .اما مانده ام که چه جوابی برای اینده گان داریم ؟انان که مجبورند برای شناخت پیشینه خویش راهی غربت شوند و هویتشان را پشت ویترین موزه های سایر ملل تکاپو کنند .

(باید خندید)

باید خندید

اما نه به بد ختی سرنوست .

به کج روی ها

به قصه ی غصه دار قومی کهن

که پشت دیوار اجنبی به دنبال اشنا میگردند .

(دیریست سعادت اباد تکاپو میکنند. )

باید خندید

به طرز تفکر فرومایه گان

که تاراج تاریخ و تمدن را تکلیف میبینند .

و با تبسمی بر لب

تلاش و تظاهر برای تفاخر تمدنی تهی دارند .

تعارض این است .

تمدنی تاریخی تهی از داشته هایش .

تهی از تمدنی پر ز داشت دیگری.

سخت است .

در غریبستان گدایی ارثیه پدری